(frozen) MANDARIN TOUR: november 2011

En uiteindelijk kwam de splinternieuwe pat uit Moskou per post aan in Adler, met zicht op Abchazia. Ik kon de rijpe Mandarijnen zien aan de andere kant van de grens. Gelukkig als een kind vlamde ik langs de zee terug naar Sochi om in de Koerortskaja straat mijn fiets te laten maken. Onze fietsmaker had er van de avond ervoor, een kater aan over gehouden, maar sleutelde rustig mijn pat op het kader en de fantastische uitvinding dat luistert naar de naam "derailleur"! (in het russisch: skoro). De ketting van rammelde nog wat onrustig door de straten van Sochi, maar zette mij terug opweg naar Adler, en Abchazië! Toch de droom duurde maar even tussen de oude lada's en camions bij schemer, tot bij de eerste knik omhoog opzoek naar het gepaste verzet. Dat beschermengeltje van weleer, was deze reis echt niet mee, en de nieuwe pat, waar ik meer dan een week had opgewacht plooide richting het wiel. Terug in Koerortskaje straat probeerden we met een hamer, de sikkels waren allang versmolten tot veel te grote grimmige vierwielers, het nog te rechten. Tevergeefs zette ik met mijn singlespeed terug koers richting Adler, waar Valer en Tanja al lang zouden zitten wachten met het avondmaal. Ik had er een volle week mogen verblijven en dit zou ons laatste (feest)maal worden voor mijn blijde intrede met mijn nieuwe fier pat richting het lang verwachtte Abhazia. Net buiten Sochi op de drukke weg langs de kust, kwam een politieagent uit zijn jeep aangelopen, die zich afvroeg wat ik aan het doen was. Ja, meneer de politieagent, ik ben aan het plassen. Waarop hij replikeerde dat daar een prijskaartje aan vast ging, alsof mijn plassen deze paradijselijke plek met asfalt, uitlaatgassen en achtergelaten vodkaflessen, meer bevuilde dan wat dan ook. En vooral dat ik mij op Dé Federale Weg bevond en dat uitgerekend vandaag President Medvedev in de stad was en wat Hij hier van wel zou moeten denken, wanneer ik hier zo maar sta langs de kant van de weg, Zijn Rijk bepiste. Ik legde hen uit, want de tweede jongere politieagent was er nu ook komen bijstaan, welk ongeluk ik had met mijn fiets en dat mijn gastheer op mij aan het wachten was te Adler en ik mij wat aan het haasten was. Op het betonnen muurtje waar mijn fietst tegen leunde werd mijn baggage open gegooid alsook de inhoud van mijn portefeuille. Zij roken mijn Euro-briefjes die nu zomaar op het muurtje kamen te wapperen liggen in de zeewind, er werd een boete van 50 lappen voor gesteld, die ik zelfs niet eens bij me had. Straf Straf, waarop ik met Kwitantie Kwitantie op antwoorde. De jongste probeerde uiteindelijk nog 10 euro uit de brand te slepen, maar zijn oudere collega porrde hem richting jeep, en weg waren ze op hun heilige federale weg in hun nog heiligere corrupte rijk op weg naar hun volgende slachtoffer. Ik was enigszins blij dat ik er mij zonder geld had vanaf gemaakt, en reed terug verder richting Adler. In de winkel, vlakbij Tanja en Valers'appartement, merkte ik dat niet genoeg bij me te had op mijn blikje sap en reep chocolade te betalen. De euro's waren er nog, maar ik mankeerde een briefje 500 en een briefje 1000 roebels, dat samen zo een kleine 40 € is. Veilig terug binnen antwoordde Valer met Russia! Russia! op mijn verhaal. Met nog een picnic van gesmeerde boterhammen toegestopt, ging ik de volgende ochtend richting Abchazia, voor mijn nog luttele tijd van een goeie week, dat mijn Russische visum gelde. Ik wist dat ik met mijn singlespeed geen grote Abchazische bergen zou verzetten, maar de mandarijnen, waren in de laatste week van oktober klaar om geplukt te worden. Ik zou er de Turkse Cemre ontmoetten die na de diaspora samen met andere verdreven Turkse volkeren ten tijde van de Sovjet-unie terug was gekeerd naar Abhazia. Ik had niet alleen een singlespeed daar aan de grens met het welbesproken "gevaarlijk gebied" volgens vele Russen, maar ook een single entry visa, waardoor ik niet meer terug Rusland zou binnen kunnen als ik mij op Abchazische grond zou begeven. Doelloos, van mijn verlangen om dat onbekend gebied beroofd, begaf ik mij, de rug gekeerd, landinwaarts, waar volgens de kaart een kleine lus te fietsen viel, parallel met de grens. Het was een aardig rustige weg vergeleken met drukke kustweg, die alsmaar méér aardig rustiger werd, tot ik op een controle post stootte. Ik werd doorgeseind, en al de landen en streken die in mijn pasport stonden werden doorgegeven. Ik werd gefotografeerd door de aanrijdende grenswachter en zonder slag af stoot met mijn fiets en al achter in de laadbak van de legerjeep, terug op de grote weg afgezet. Bij het bord "Documents only" dat ik dus ongeacht was voorbij gereden, werd nog even stil gestaan. Ik zou me te dicht bij de grens met Abchazia hebben gebracht en was daar niet gewenst, vandaar de deportatie terug naar die grote weg waar ik me tussen de gevaarlijke chauffeurs opweg kon zetten, richting Krasnodar, waar ik over een week mijn terugvlucht had. Exodus Russia! Thuis waren we nog niet... In het Primorskaja hotel te Sochi, waar ik al enkele nachten had verbleven, werd me gevraagd waar ik de dagen tussen mijn (geregistreed) verblijf aldaar en nu: 24 oktober, 18 uur 27 minuten wel had vertoefd. Ik moest mij namelijk geregistreed hebben. Ik vroeg hen hoe je dit wel zou doen als je elke dag onder weg bent, en dat ik voor de derde keer in Rusland was zonder mij ooit ergens te hebben geregistreed, bovendien zonder daar ooit over op de vingers te zijn getikt geweest. (wijselijk zweeg ik over de ettelijke wijzende vingers door de politie in de Noord-Kaukasus rond de Elbroes op mijn reis van 2009) Exodus Russia! De meisjes aan de balie begrepen enigzins mijn opmerking, maar moesten toch wachten na enkele telefoontjes op goedkeuring van bovenaf vooral ik de sleutel kreeg van een kamer. Exodus Russia! Tussen de vriezenachten in mijn tentje sloeg ik me op de laatste dagen van oktober een weg door herfstig Rusland. Exodus Russia! Vasil was de enige die me nog een warm bed schonk én nog een paar ouderwetse lederen schoenen erbovenop, die net een tikkeltje te groot waren, maar die mijn entree in Belgie enigzins stijlvol zouden maken. Russia! Via de damborden hoofdstad van Adigea bereikte ik Krasnodar als laatste statie van deze reis. En de stad, zag er ineens heel anders uit, dan toen ik vertrokken was. In het spoor van Zenja en Dimas' wiel reden we samen naar de Krasni Partizani-straat waar ze woonden. Ze verwenden er mij met heerlijke vissoep, Congac uit Dagestan en al hun liefde tegen de singelspeedfietser uit den Belgiek. HAPPY END RUSSIA! En met opgegeven hoofd kon ik met de ijzeren vogel terug naar mijn geliefde Vlaanderen, maar niet zonder de vriendelijke Oezbeekse gastarbeiders bij de luchthaven vergeten te vermelden, die me oostwaarts wenkten.