FREE MANDARINES

Dat lijkt wel een fantastisch offer, maar hier in Abchazia, zijn er zoveel verlaten Georgische huizen met bijhorende fruitgaarden, dat ze zomaar voor het plukken zijn. Ik kan het moeilijk over mijn hart krijgen, en koop ze liever. Daar er een overvloed is aan zoveel exotische vruchten, zijn de prijzen heel laag. Alsook de huizen die na oorlog leeg achterbleven zijn onder de Abchazen en Russen verdeeld, als overwinningstrofees. Het overgrote deel, staat na 20 jaar nog steeds weg te kwijnen, en de tuinen tieren weelderig.

Choedoznik

 Tkoeartsjal Toeristik

 Ontwerp voor een kippenhok Dzgarda

 verlaten Georgisch huis Marchaoel

 Gagra

 Soechoemi postale

Vochtplek als landkaart Tsjabal

De Ronde van Oost-Abchazia

Het vat met mandarijnenvocht, en meestal ook wel iets sterker dan dat, is hier vanuit de hoofdstad van Abchazia, Sukhumi halfvol of halfleeg, te zien van welke kant het je bekijkt. De titel van hoofdstad, is met zijn vijftigduizend inwoners dan ook wel een groot woord. Het land zelf  is dan ook maar even groot als Vlaanderen, en is met zijn iddylisch kustlijn en bergachtig achterland, met een subtropisch klimaat erbovenop, een paradijs op aarde. Niet voor niets had

Verlaten rad

den alle Sovjetleiders indertijd hier hun Datsja of buitenverblijf, temidden persimon-, guave-, en mandarijnengaarden. Voor het volk was dit het vakantieoord bij uitstek, overal zijn er dan ook hotels en santorium gebouwd. In die tijd maakte deze regio deel uit van de Georgische sovjet-republiek. Na twee weken fietsen door dit prachtige landschap met enkel zon en 25 graden en dit voor oktober, kom ik hier in het huis van Ilija en zijn ouders, die vanuit Moskou naar hier verhuisden, even op adem. Op mijn weg zag ik een land met halfvolle of halflege huizen, afhankelijk van welke kant je het bekijkt, De Abchaziche of de Georgische kant. Twintig jaar terug zijn alle veertig duizend Georgiers uit Abchazia verjaagd. Die na-oorlogse beklemmende stilte kan je overal horen. Er is geen plek in Abchazie, zonder de wonden van de oorlog te zien. En dan vragen ze je, wat je van hun land vind, je hebt hier toch naar je zin. Wij, de Abchazen zijn toch een goed volk. En ik kan uiteraard niet omheen hun grenzeloze gastvrijheid. Hoe ik hier telkens weer ontvangen word met de beste dingen, lees: samochanka (wat zelfgestookt betekent). En dit in Georgia niet anders was. Alleen heeft de na-oorlogse situatie van Abchazia, een land gemaakt waar de auto's met hun verduistere ramen grimmiger en harder rijden, dan in eender welk ander oord. Je moet wel heel hard van fietsen houden om dit land op deze manier te verkennen. Maar ik ben wel blij dat ik na, mijn doorweekte entree, een kleine 2 weken terug, alleen maar stralend weer heb gehad, en dit in combinatie met zijn rottende puinen, nog onwerkelijker overkomt. De eerste dagen was het echt wel wennen, om in een decor rond te fietsen, alsof in een oorlogsfilm. Het is nu al meer als een te laat gearriveerde, door de zon, vergeelde postkaart, uit een onbestemd paradijs, maar dan met een blinkende postzegels van een dikke Gummer erop. Helaas hebben de Abchazen geen post, alsook geen eigen munt en hangen ze grotendeels af van hun Russische bondgenoot. Abchazia lijkt op die manier wel een enclave van Rusland te zijn, temeer, het Olympische dorp van de winterspelen in Sochi, in het verste zuiden van Rusland, vlakbij de grens is gebouwd. De Russen konden geen sarcastisere plek uit kiezen voor hun project met prestige en uitstraling naar de wereld. Al zullen ze hun regie wel goed in handen houden, om de Abchazische ruines, uit beeld te houden.

Sourati

 overweg nabij Azdoedjibdza

 gastvrijheid in Dzjagarda

 onderweg naar het meer Azantcha

 Warmwaterbron in Naoets

Georgische kerk in Achoeadzdja